Mijn reisverslag van Zuid-Afrika

Ik was in de zomer van 2012 op vakantie naar Zuid-Afrika gegaan samen met mijn moeder en mijn broer. Mijn moeder heeft daar een oude vriendin in Durban wonen waar we konden verblijven. We zijn niet alleen naar Durban geweest maar ook nog naar de drakensbergen, op safari naar een klein deel van het krugerpark en naar een ander plaatsje aan de kust waar we met het gezin van mijn moeders vriendin een laatste weekend in een huisje gingen.

Ik heb in die tijd een dagboek bijgehouden zodat ik deze ongelooflijk mooie reis nooit meer zou vergeten. En daar heb ik ook nooit spijt van gehad. Ik heb zelfs alle nutteloze dingetjes als bonnetjes en entreetickets bewaard.

Er is ongelooflijk veel te vertellen over mijn reis, maar ik zal een paar hoogtepunten van mijn reis beschrijven

1. De aankomst

Het is aan het schemeren wanneer het vliegtuig land. Samen met mijn broer en mijn moeder loop ik door de paspoortcontrole en haal onze koffers op. We gaan naar de grote hal, waar de vriendin van mijn moeder op ons aan het wachten is. Eerst nog even ene auto voor ons huren op het vliegveld en we gaan naar het huis van mijn moeders vriendin en haar gezin, waar we zullen verblijven de komende tijd. Ik was van tevoren gewaarschuwd dat we waarschijnlijk op weg naar mijn moeders vriendin haar huis langs allemaal ‘townships’ zouden rijden en dat dat misschien een beetje schokkend voor me zou kunnen zijn. Townships zijn een soort sloppenwijken in de stad. Gelukkig kreeg ik daar weinig van mee en zag ik eigenlijk alleen maar kleine lichtjes. Het eerste wat me wel opviel, was dat ze daar links reden. Wat achteraf niet zo’n shock is, het was immers een Engelse kolonie geweest.

Toen we bij het huis van mijn moeders vriendin aankwamen reden we tot mijn verbazing een enorm hekwerk binnen. Dit had ik totaal niet verwacht. Zoveel beveiliging maakte me eigenlijk wel een beetje bang, want blijkbaar was dit allemaal nodig om veilig thuis te zitten. Ik hoorde laatst nog dat zonder al dat hekwerk en beveiliging je ook geen verzekering krijgt.

Toen ik de volgende dag opstond, kwam ik opeens in een hele andere wereld. Alles was groen, palmbomen overal, aapjes die daar gewoon los rondslingeren. De zon scheen volop en ik voelde me gelijk thuis.

1. Hlu Hluwe park (medewerkers, prijzen in winkel)

Een paar dagen na de aankomst ging ik samen met mijn moeder en mijn broer met de geleende auto van het vliegeveld naar een deel van het Krugerpark, genaamd Hluw Hluwe. Dat was een soort bungalowpark met een zwembadje en we hadden een aardig groot huisje voor onszelf. We zijn toen op safari gegaan om zes uur s’ochtends, dus we zagen de zonsopkomst. Dat was echt prachtig. Het was wel jammer dat het toen nog heel koud was en we dus de dekens van het safariwagentje moesten gebruiken. Die stonken een uur in the wind. Maar dat mocht de pret niet bederven. Het duurde even, maar we hebben uiteindelijk nijlpaarden, olifanten, bizons en giraffen gezien. Zeer indrukwekkend. We zijn uiteindlijk nog een keer op safari gegaan maar dan in de avond. Toen zagen we nog neushoorns en een nogal agressieve olifant. Maar alles is goed gekomen. Een van de opvallende dingen daar was dat het personeel voor minstens 90% uit kleurlingen bestond. Je moest wel even zoeken, wilde je een blanke medewerker vinden.

Ik was dit zelf totaal niet gewend en ik voelde me daar dus ook behoorlijk ongemakkelijk bij.

Na dit mooie avontuur zijn we terug gegaan naar het huis van mijn moeders vriendin en zijn we daar nog gebleven tot het volgende avontuur.

1. Drakensbergen (medewerkers, eten:/)

Na een paar daagjes rondlopen in Durban zelf, gingen ik, mijn moeder en mijn broer weer met zijn drieën op pad met onze  gouden leenauto naar de Drakensbergen. Op weg kwamen we alleen wel iets raars tegen. We moesten namelijk door een kleiner dorpje rijden, waar voornamelijk zwarten woonde. De school was daar net uit en alle kinderen en jongeren liepen in hun uniform naar huis of werden opgehaald. Op een gegeven moment zag ik steeds meer kinderen naar onze auto kijken en wijzen. Een paar jongeren begonnen naar ons te roepen en soms gooiden ze zelf steentjes. Er was zelfs een klein jongetje dat een ons de vinger gaf. Ik zat op dat moment achterin in mijn eentje en ik voelde me alles behalve veilig. Het enige wat ik wilde was omkeren en teruggaan. Ik was ook zeer bang voor de terugweg maar daar was uiteindelijk niets gebeurt. Achteraf hadden we dit aan de vriendin van mijn moeder voorgelegd en zij stelde ons gerust. Ze waren niets van kwaad in de zin, ze wilden gewoon snoep van toeristen.

Maar de Drakensbergen waren heel mooi. Je kon er heel mooi wandelen allen het was behoorlijk koud. Er was ook geen centrale verwarming in ons huisje, dus wij zaten met zijn drieën met vijf lagen aan te slapen.

En weer was 95% van de medewerkers gekleurd. Weer voelde ik me een beetje ongemakkelijk maar je moest er maar aan wennen. Dat is hoe de dingen daar gaan. Het eten was daar alleen wel echt vreselijk vies omdat ze dat allemaal moesten laten importeren van de grote steden een paar honderd kilometer verderop. Fruit was er zeker niet te bekennen. De dag dat we terug gingen, was het de nacht daarvoor heel erg gaan sneeuwen. We kwamen meerdere keren vast te zitten en het was niet zeker of we op tijd weer bij mijn moeders vriendin konden aankomen, want wij zouden nog een laatste keer met zijn allen weggaan. Maar we hadden geluk en kwamen op tijd aan omdat de snelweg (aan onze kant) goed was schoongemaakt. De tegenliggende stroken waren helaas compleet onbegaanbaar en er stond een file van minstens twintig kilometer. Allemaal vrachtwagenschauffeurs waren uitgastapt en gingen uit vervelen sneeuwpoppen maken en sneeuwballen gevechten houden. Erg leuk om te zien.

1. Durban

 Wij waren voor een grote tijd ook in een van de grootste steden van Zuid-Afrika, Durban.

Ik had niet bepaald verwachtingen, maar het was zeker anders dan mijn eigen thuishaven.

Je kan er niets zonder auto, op de fiets wordt je niet gezien en als vrouwelijke voetganger kan je het eigenlijk ook wel vergeten. Maar het was zeker een mooie stad. Veel leuke marktjes met lekker eten en mooie handgemaakte kralenarmbandjes en beeldjes. Veel grote winkelcentra met enorme sporthallen en kinderparadijzen erin gevestigd, want een schattig, authentiek centrumpje kennen ze daar niet.

Er zijn daar ook mindere delen van de stad, de townships. De sloppenwijken die letterlijk om de hoek liggen bij de goed beveiligde en rijke huizen. Het is zeker een cultuurshock om opeens een straat in te rijden en van een jogger met merkkleding naar halfnaakte, zieke kindjes en smekende ouderen over te gaan. Om van grote villa’s naar een krotje dat zes keer zo klein is als mijn eigen huis over te gaan, voelt als een klap in het gezicht: wij zijn de rijke kakkers en wij moeten blij zijn met wat we hebben.

Ik was ook samen met de dochters van mijn moeders vriendin naar een weeshuis geweest.

Daar waren vooral gekleurde kindjes van tussen de een en de vier jaar oud. Zij zochten nog allemaal een nieuw gezin, maar ik kon gelijk merken dat ik niet de enige was die daar kwam om de kindjes een klein knuffeltje te geven. Hun kleine bedje lag vol met allemaal knuffels van de dezelfde soort mensen als ik. Mensen die daar stiekem niet naartoe gaan om de kindjes zich beter te laten voelen, maar vooral om zichzelf beter te laten voelen. Dat je iets goed hebt gedaan voor de wereld, ook al zijn er zeshonderd anderen die precies hetzelfde hebben gedaan.

Ondanks dat waren het zeker hele leuke kinderen. Het was geweldig om met ze te spelen en een knuffel te geven wanneer ze dat wouden. Zeker een goede ervaring.

Het normale leven in Durban is dus behoorlijk anders dan hier in Nederland. Zoals dat daar jongens en meisjes op aparte scholen zitten, uniformen zijn verplicht en zwarte kinderen krijgen een makkelijkere norm dan de blanke, puur om de fouten van vroeger een beetje recht te zetten. Behoorlijk wennen dus. Maar er zijn ook zulke mooie en speciale dingen die ze daar hebben, die kan ik je niet vertellen. Die moet je daar zelf voelen.