In 1948 kwam de nationale party aan de macht in Zuid-Afrika. Deze party probeerde om de totale rassenscheiding door te voeren door thuislanden en alleen maar blanke gebieden te eisen. Er was veel kritiek van het buitenland op het scheiden van rassen.

Apartheid was het systeem van rassenscheiding dat tussen 1948 en 1990 gebruikt werd in Zuid-Afrika en het huidige Namibië. Het doel hiervan was om de blanke mensen aan de macht te houden, ze deden dit door de plaatselijke bevolking te scheiden. Toen de apartheidswetten werden bevestigd in 1948 was een van de gevolgen was rassendiscriminatie. Dit beïnvloedde elk punt van sociale leven, het verbod op een huwelijk tussen blanken en niet-blanken hoort daar ook bij.

Al was er pas sprake van apartheid vanaf 1948, was er al wel racisme en discriminatie voor 1948. Het drong zelfs door tot belachelijke dingen als aparte openbare toiletten voor zwarten, apart reizen en apart wonen. In 1913 was er ook een wet aangenomen die zwarten verbood om grond te bezitten buiten een aantal stamreservaten (de Land Act). Ook was het illegaal voor de zwarte Zuid-Afrikanen om zonder toestemming van een blanke boer op zijn land te wonen. Deze zaken waren trouwens in veel landen met een koloniaal karakter heel normaal in die tijd.

Na de Tweede Wereldoorlog was de wereld bezig met het oplossen met het rassenvraagstuk, ze zaten dus te twijfelen of de discriminatie tegen andere mensen wel rechtvaardig was. Maar Zuid-Afrika werd er alleen maar extremer in. In 1946 voerde premier Smuts de getto act in, hierin stond dat Indiërs alleen maar in begrensde gebieden mochten wonen. Met als gevolg een zwarte mijnwerkersstaking die met geweld werd neergeslagen.

Nadat de Nationale party de verkiezingen had gewonnen kwam  er een veel extremere rassenpolitiek. Eerst zorgde ze ervoor dat de centra van de steden alleen voor blanken waren, daarnaast werden de zwarte of gekleurde wijken afgebroken en de bewoners verplaatst naar townships. De townships waren maar een tijdelijke oplossing, uiteindelijk moesten ze naar hun toegewezen thuisland. Ze zijn hier in 1958 mee begonnen maar ze hebben dit plan nooit tot een einde gebracht, omdat de zwarten belangrijk waren voor de economie. De blanken hadden de zwarten nodig om al het zware werk te doen, bijvoorbeeld om in de industrie te werken. Er bleven nog steeds zwarte mensen wonen in de stad en toen ze zagen dat zij zowel economisch als sociaal waren achtergesteld kwamen ze in opstand.